Het Verdronken Land van Saeftinghe

Vandaag is de afspraak om 10 u aan het Bezoekerscentrum in Emmadorp.
We worden er verwacht voor een rondleiding van 3 u met gids. 

Zo'n rondleiding door het Verdronken Land van Saeftinghe is een onvergetelijke ervaring. De gids begeleidt de wandeling en neemt ons mee door schorren en slikken. Diepe geulen met modder vormen onderdeel van de route.

Het is een stevige wandeling door het oerlandschap van Zeeland, omringd door de natuurelementen zand,water en wind. We maken kennis met de geschiedenis en de rijke natuur van dit grootste brakwaterschor van Europa: de begroeiing, de geulen, de vogels... Dit enorme natuurgebied is zomaar 3 500 ha groot.

De gids wil al eens kijken welk publiek ze meekrijgt vandaag. Een eerste geul oversteken...

Het Verdronken Land van Saeftinghe, dat is ruige natuur op de rand van land en water. Dat is een zilte wildernis!

Het gebied leeft op het ritme van het getij: het zilte water van de Westerschelde stroomt bij elke vloed het gebied binnen; bij eb zakt het water weer.

In de verte de kerncentrale van Doel en de haven van Antwerpen

Via de 3 hoofdgeulen, die zich dan in het gebied vertakken, komt het water tot vlak bij de dijk. Onderweg ontmoet het zilte water zoet Schelde(rivier)water en wordt brak.

Kleine slakjes ... heerlijke vogelmaaltijd...

Het gebied is beschermd natuurgebied. Vanwege het gevaar, zoals de sterke getijdenstroom, drijfzand, modder en de kans te verdwalen is maar een deel vrij toegankelijk.
We trekken door kreken en geulen.

Er staat welgeteld één boom in het gebied. Een wilg met een kraaiennest.

We lopen door vele geulen, kleine en grote...

Het resultaat van al dat geploeter?

Onze wandelvakantie zit er op. We hebben 2 weken lang genoten van 2 belangrijke gebieden: Oost-Zeeuws-Vlaanderen  in Nederland en het Belgische Land van Waas.

Dijken en water, bos en water, kreken en rietkragen, kleine veldwegels, heel veel natuur. Heel veel stilte!
Dorpjes waarvan we nog nooit hadden gehoord: Emmadorp, Paal, Drieschouwen, Graauw, Zandberg, De Klinge, Kemel, Bazel  ... en daar waar we onze thuis vonden: in Clinge, strategisch gelegen tussen Zeeland en Vlaanderen.  

Het was GRENZELOOS GENIETEN!

***

.  En dit wordt onze volgende afspraak!

Bij leven en welzijn...

Axel en Smitsschorre

Het is een mistige morgen.  We trekken naar Axel om van daar uit een mooie brok natuur te ontdekken.

De Kleine Kreek is gelegen tegenaan het centrum van Axel. In de verte de Nederlands Hervormde Kerk van Axel.

Achter de watertoren ligt Smitsschorre. 

De 60,6 m hoge met baksteen beklede watertoren uit 1936 werd officieel geopend in januari 1937. De toren is bewaard in zijn oorspronkelijke staat. Het is een van de hogere watertorens in Nederland. De watertoren is op de begane grond ingericht als tentoonstellingsruimte.  

De Smitsschorre

Dit binnengedijkte, laaggelegen schor dankt zijn bijnaam aan de kanaalwerken uit de zestiger jaren. In 1968 werd het Kanaal van Gent naar Terneuzen verbreed en verdiept. Het vrijkomende zand werd via pijpleidingen op het Smitsschorre-gebied gespoten. Daardoor veranderde dit laaggelegen land van een moerassige laagte in een droge, stuivende zandvlakte. In 1985 kreeg Staatsbosbeheer de opdracht om het grootste deel van het terrein te bebossen. Anno 2004 begint zich hier een natuurgebied van enige allure te ontwikkelen. 

Er is hier zelfs een golfterrein.

Het is nog kil en mistig deze morgen.

Heel wat konijntjes duiken het bos in als wij naderen.

Het hele natuurgebied strekt zich uit van Smitsschorre tot de Axelse Kreek en omvat ook de Zwartenhoekse Kreek. 

Via Drieschouwen trekken we terug naar Axel.
Ondertussen is het zonniger weer en dat is een goed signaal voor de landbouwers!
Deze landbouwer vult zijn laadbak met plantaardappelen.

En nu het veld op!

De molen van Axel.

Axel beschikte vroeger over een vijftiental geregistreerde Rijksmonumenten. Deze stenen korenmolen is een van de opvallendste. (1749-1750)

En morgen... dan bezoeken we het Land van Saeftinghe met een gids.

Doei!

Op stap met de Smokkelaars

Vandaag trekken we naar Stekene - Hellestraat voor een georganiseerde wandeling.

We kiezen voor de omloop van 20 km.

Het is een ontspannende tocht door heel veel bos. We hoppen geregeld over de grens en genieten van het vele groen.

Ook vandaag stoten we op een reconstructie van de 'dodendraad'.

Na het natuurgebied De Wilde Landen komen we in het gebied St.-Jansteen.

Veel bewoners in het bos. Niemand thuis?

En onvermijdelijk zitten de Clingse Bossen in het circuit.

En nu naar het Stropersbos, een niet te missen natuurparel van zo'n 500 ha met statige dreven, open plekken met heide en grote grazers. Samen met de aanpalende groengebieden is het Stropersbos één van de grootste bos- en natuurcomplexen in Oost-Vlaanderen.

Door het gebied loopt De Linie, die tijdens de Erfenisoorlog (1703) een belangrijke verdedigingswal vormde tegen onze noorderburen...

Terug naar Hellestraat.

Na 20 km zon en wolken...

Zeeuws Oerlandschap

Start in Emmadorp op weg naar een mooie brok natuur.

Het Verdronken Land van Saeftinghe is de grootste brakwaterwildernis van Europa. Het is een uitgestrekt, ruig natuurgebied op de rand van land en water. Het bestaat uit slikken (kale grond), schorren (begroeide delen die onder invloed staan van het getij) en geulen. Dit natuurgebied is 3 600 hectare groot en ligt aan de Westerschelde, de zeearm die vanaf de Noordzee naar Antwerpen loopt. Het water is brak: tussen zoet en zout in.

De Westerschelde heeft een trechtervorm: breed bij de zee, smal richting Antwerpen. Hierdoor wordt het opkomende vloedwater de hoogte ingestuwd. Het gevolg is dat Saeftinghe het grootste tijverschil van Nederland heeft: het water staat bij vloed gemiddeld bijna 5 meter hoger dan bij eb.

 

Vroeger was het gebied bewoond. In de Late Middeleeuwen lag er de Heerlijkheid Saeftinghe, met welvarende polders, dorpjes en zelfs een kasteel. Verschillende stormvloeden in de 14^e en 16^e eeuw verslonden grote stukken van het ingepolderde land. In de Tachtigjarige Oorlog werden bovendien de dijken opzettelijk doorgestoken, ter verdediging van Antwerpen.

Sindsdien vormt het gebied een eldorado voor talloze, vaak unieke planten en dieren.

We stappen op het Plankierpad.

Deze route is gemakkelijk te doen.

De Ruige Laarzen Route is echter heel erg drassig en daarom is het wachten op zaterdag... Dan nemen we deel aan de georganiseerde excursie onder begeleiding van een gids. Met laarzen aan!

Het bezoekerscentrum is momenteel gesloten.

We lopen verderop de grasdijk richting vogelkijkhut

Onderweg zijn mannen aan het werk: ze duwen paaltjes in de gracht met behulp van een kraan.

De vogelkijkhut.

Via de Zeedijk van de Prosperpolder trekken we naar Graauw.

Ze hebben ons nog niet gezien...

Nú wél...

Ondertussen is het al beginnen regenen...

En nu  van Graauw naar Paal

Na de koffie in Paal stappen we langs de jachthaven van Paal

En waar we vanmorgen gemakkelijk de plankier konden betreden is dit bij vloed niet meer zo evident...

Terug naar Emmadorp en vandaar naar huis.

Morgen gaan we wandelen met de Smokkelaars in Stekene... Dat belooft!